O σημαντικός Έλληνας καλλιτέχνης μιλά για το εξαιρετικό του πείραμα να συνδέσει την street art με τις εικόνες της Ορθοδοξίας
Τι ακριβώς συμβαίνει όταν η παράτολμη ασέβεια της street art συναντιέται με την ιερή εικονογραφία της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Το αποτέλεσμα φαίνεται στα έργα του Στέλιου Φαϊτάκη ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πιο γνωστούς καλλιτέχνες της πόλης μας.
Οι πολύπλοκες συνθέσεις του θυμίζουν ζωγράφους της Βαϊμάρης όπως τον Otto Dix αλλά και τις τοιχογραφίες του Diego Rivera, τα δυστοπικά του ωστόσο θέματα - που καλύπτουν κοινωνικές αναταραχές και ανισότητες- είναι πολύ σύγχρονα. Αυτό το μήνα στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο Palais de Tokyo αποκαλύπτεται μία μεγάλη τοιχογραφία του που αναπαριστά τις εξεγέρσεις των φοιτητών το Μάη του 1968. Στην παρακάτω συνέντευξη ο κύριος Φαϊτάκης -που ξεκίνησε τη καριέρα του κάνοντας γκράφιτι μιλάει για το πως η δουλειά του μεταλλάσσεται παίρνοντας διαφορετικές, πιο επίσημες διαστάσεις όσο η ζωή στην Ελλάδα γίνεται όλο και πιο χαοτική.
—Γιατί η Ορθόδοξη εικονογραφία μετατρέπεται σε μια δυνατή μεταφορά για να σχολιάσετε την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα;
Μεγαλώσαμε βλέποντας τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης στις εκκλησίες και είναι πολύ οικεία σε όλους, Προσωπικά μου πήρε πολλά χρόνια να την εκτιμήσω πλήρως και να κατανοήσω το βάθος και τη δύναμη αυτής της παράδοσης. Τώρα όσες φορές και να επισκεφτώ το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα ή τη συλλογή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά στη Κρήτη μένω πάντα έκπληκτος. Μου αρέσει η ιδέα του να μιλάω μια καλλιτεχνική γλώσσα που έχει βαθιές ρίζες· οι ντόπιοι την καταλαβαίνουν και οι επισκέπτες την βρίσκουν πολύ ενδιαφέρουσα. Και στο τέλος της μέρας εξακολουθεί να είναι μία μορφή θρησκευτικής τέχνης και προσωπικά την χρησιμοποιώ γι' αυτό ακριβώς που είναι, ανεξάρτητα του ποιο είναι το θέμα της· είτε είναι κάτι απλό ή ακόμα και ρηχό το χρυσό φόντο θυμίζει πάντα στον θεατή ότι υπάρχει ένα άλλο, υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης παρά την απόσταση που μπορεί να έχουμε απ' αυτό λόγω του καθημερινού μας αγώνα για την επιβίωση. Αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα της δουλειάς μου.
—Ήρθατε στο προσκήνιο αρχικά ως street artist. Γιατί τώρα προτιμάτε περισσότερο το στούντιο;
Για να παραχθούν αυτά τα μεγάλης κλίμακας κομμάτια χρειάζονται αρκετές μέρες δουλειάς. Πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι η δουλειά στο στούντιο μπορεί να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και κεφάτη όπως και η δουλειά στο δρόμο. Αλλά οφείλω πολλά στις τεχνικές και στα υλικά που χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες του δρόμου και μου αρέσει πολύ να παρουσιάζεται η δουλειά μου σε δημόσιους χώρους αν και δεν θεωρώ πλέον τη δουλειά μου εφήμερη όπως γινόταν στο παρελθόν. Όχι ότι δεν αντέχω να δω ένα έργο μου να καταστρέφεται, απλώς προτιμώ να το κάνω με τους δικούς μου όρους και να μην επιτρέψω σε κάποιον να καταστρέψει μέσα σε λίγες μέρες μια δουλειά που μου πήρε μήνες να ολοκληρώσω, είτε στο δρόμο είτε οπουδήποτε αλλού.
—Παρά τις οικονομικές δυσκολίες πιστεύετε ότι αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα χρονική στιγμή για να είναι κάποιος καλλιτέχνης στην Ελλάδα;
Η κρίση προσφέρει πολλές θεματικές σε διαφορετικά επίπεδα- το μόνο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να κρατά τα μάτια του ανοιχτά, να παρατηρεί προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω του και να ξεκινήσει να τα διερευνά. Φυσικά δεν διασκεδάζω καθόλου με τη κατάσταση στην Ελλάδα αλλά προσωπικά προτιμώ να αγκαλιάζω με το έργο μου όλα τα πράγματα που βλέπω γύρω μου, ειδικά αυτά που θεωρώ αρνητικά.
—Πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες έχουν φύγει από τη χώρα αναζητώντας στο εξωτερικό περισσότερες ευκαιρίες. Θα σκεφτόσασταν ποτέ να κάνετε ένα αντίστοιχο βήμα;
Σ' αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Η καριέρα για μένα δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπορώ να απολαύσω τη ζωή μου. Εδώ βρίσκονται όλοι οι αγαπημένοι μου και οτιδήποτε με ενδιαφέρει. Άλλωστε η Ελλάδα μου προσφέρει μεγάλη έμπνευση που δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί κάπου στο εξωτερικό. Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να συνεχίσω και να αναπτύξω την έρευνα μου και τη καλλιτεχνική μου πειθαρχία. Άκουσα κάποτε τον Ψαραντώνη να λέει ότι ένα δέντρο χρειάζεται δυνατές και υγιείς ρίζες για να ανθίσει και να καρπίσει. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: www.lifo.gr
Οι πολύπλοκες συνθέσεις του θυμίζουν ζωγράφους της Βαϊμάρης όπως τον Otto Dix αλλά και τις τοιχογραφίες του Diego Rivera, τα δυστοπικά του ωστόσο θέματα - που καλύπτουν κοινωνικές αναταραχές και ανισότητες- είναι πολύ σύγχρονα. Αυτό το μήνα στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο Palais de Tokyo αποκαλύπτεται μία μεγάλη τοιχογραφία του που αναπαριστά τις εξεγέρσεις των φοιτητών το Μάη του 1968. Στην παρακάτω συνέντευξη ο κύριος Φαϊτάκης -που ξεκίνησε τη καριέρα του κάνοντας γκράφιτι μιλάει για το πως η δουλειά του μεταλλάσσεται παίρνοντας διαφορετικές, πιο επίσημες διαστάσεις όσο η ζωή στην Ελλάδα γίνεται όλο και πιο χαοτική.
—Γιατί η Ορθόδοξη εικονογραφία μετατρέπεται σε μια δυνατή μεταφορά για να σχολιάσετε την παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα;
Μεγαλώσαμε βλέποντας τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης στις εκκλησίες και είναι πολύ οικεία σε όλους, Προσωπικά μου πήρε πολλά χρόνια να την εκτιμήσω πλήρως και να κατανοήσω το βάθος και τη δύναμη αυτής της παράδοσης. Τώρα όσες φορές και να επισκεφτώ το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο στην Αθήνα ή τη συλλογή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά στη Κρήτη μένω πάντα έκπληκτος. Μου αρέσει η ιδέα του να μιλάω μια καλλιτεχνική γλώσσα που έχει βαθιές ρίζες· οι ντόπιοι την καταλαβαίνουν και οι επισκέπτες την βρίσκουν πολύ ενδιαφέρουσα. Και στο τέλος της μέρας εξακολουθεί να είναι μία μορφή θρησκευτικής τέχνης και προσωπικά την χρησιμοποιώ γι' αυτό ακριβώς που είναι, ανεξάρτητα του ποιο είναι το θέμα της· είτε είναι κάτι απλό ή ακόμα και ρηχό το χρυσό φόντο θυμίζει πάντα στον θεατή ότι υπάρχει ένα άλλο, υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης παρά την απόσταση που μπορεί να έχουμε απ' αυτό λόγω του καθημερινού μας αγώνα για την επιβίωση. Αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που αποτελούν τον πυρήνα της δουλειάς μου.
—Ήρθατε στο προσκήνιο αρχικά ως street artist. Γιατί τώρα προτιμάτε περισσότερο το στούντιο;
Για να παραχθούν αυτά τα μεγάλης κλίμακας κομμάτια χρειάζονται αρκετές μέρες δουλειάς. Πολύ γρήγορα ανακάλυψα ότι η δουλειά στο στούντιο μπορεί να είναι εξίσου ενδιαφέρουσα και κεφάτη όπως και η δουλειά στο δρόμο. Αλλά οφείλω πολλά στις τεχνικές και στα υλικά που χρησιμοποιούν οι καλλιτέχνες του δρόμου και μου αρέσει πολύ να παρουσιάζεται η δουλειά μου σε δημόσιους χώρους αν και δεν θεωρώ πλέον τη δουλειά μου εφήμερη όπως γινόταν στο παρελθόν. Όχι ότι δεν αντέχω να δω ένα έργο μου να καταστρέφεται, απλώς προτιμώ να το κάνω με τους δικούς μου όρους και να μην επιτρέψω σε κάποιον να καταστρέψει μέσα σε λίγες μέρες μια δουλειά που μου πήρε μήνες να ολοκληρώσω, είτε στο δρόμο είτε οπουδήποτε αλλού.
—Παρά τις οικονομικές δυσκολίες πιστεύετε ότι αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα χρονική στιγμή για να είναι κάποιος καλλιτέχνης στην Ελλάδα;
Η κρίση προσφέρει πολλές θεματικές σε διαφορετικά επίπεδα- το μόνο που πρέπει να κάνει κάποιος είναι να κρατά τα μάτια του ανοιχτά, να παρατηρεί προσεκτικά τι συμβαίνει γύρω του και να ξεκινήσει να τα διερευνά. Φυσικά δεν διασκεδάζω καθόλου με τη κατάσταση στην Ελλάδα αλλά προσωπικά προτιμώ να αγκαλιάζω με το έργο μου όλα τα πράγματα που βλέπω γύρω μου, ειδικά αυτά που θεωρώ αρνητικά.
—Πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες έχουν φύγει από τη χώρα αναζητώντας στο εξωτερικό περισσότερες ευκαιρίες. Θα σκεφτόσασταν ποτέ να κάνετε ένα αντίστοιχο βήμα;
Σ' αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Η καριέρα για μένα δεν σημαίνει τίποτα αν δεν μπορώ να απολαύσω τη ζωή μου. Εδώ βρίσκονται όλοι οι αγαπημένοι μου και οτιδήποτε με ενδιαφέρει. Άλλωστε η Ελλάδα μου προσφέρει μεγάλη έμπνευση που δεν είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί κάπου στο εξωτερικό. Αισθάνομαι ότι η Ελλάδα είναι το μόνο μέρος όπου μπορώ να συνεχίσω και να αναπτύξω την έρευνα μου και τη καλλιτεχνική μου πειθαρχία. Άκουσα κάποτε τον Ψαραντώνη να λέει ότι ένα δέντρο χρειάζεται δυνατές και υγιείς ρίζες για να ανθίσει και να καρπίσει. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα.
Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου